Uczniowie klasy 4 TEg zakończyli dziś naukę w naszym Technikum. Ukończyli szkołę i uzyskali wykształcenie średnie, odebrali dziś świadectwa, dyplomy i nagrody. Wszyscy przystąpią do egzaminu maturalnego.
Oto ich oficjalne pożegnanie oraz film wspomnieniowy z czterech lat spędzonych w naszej szkole.
Stefan Żeromski w Syzyfowych pracach pisał: „Nauka jest jak niezmierne morze. Im więcej jej pijesz, tym bardziej jesteś spragniony. Kiedyś poznasz, jaka to jest rozkosz… Ucz się, co tylko jest sił w tobie, żeby jej zakosztować!”. Gdybyśmy tylko mogli cofnąć czas, to powiedzielibyśmy to sobie w przeszłości jako ostrzeżenie. Dokładniej – przestraszonym pierwszoklasistom, którzy cztery lata temu stali w auli, niepewnie patrząc na nowe, obce twarze pedagogów, z którymi mieliśmy spędzić cztery długie, jak naiwnie myśleliśmy, lata. Wtedy docenilibyśmy każdą minutę fizycznie spędzoną w tej szkole, każdą przerwę spędzoną na ławkach pod salami oraz każdą lekcję – nawet tą, za którą niezbyt przepadaliśmy. Teraz, gdy już jesteśmy absolwentami czujemy pewien niedosyt. Chcielibyśmy zostać chociaż jeszcze na kilka lekcji, posłuchać, jak pan Żegliński opowiada z przejęciem o Wokulskim, jak pani Włusek przedstawia nam łatwiejszy sposób na wykonanie zadania z geometrii czy też jak pani Krawczyk próbuje kolejny raz wytłumaczyć nam wyliczenie zmiany stanu produktów. Dopiero teraz, gdy mamy się z tym pożegnać na zawsze, doceniamy każdą odbytą lekcję i atmosferę na niej panującą.
Zostaną nam piękne wspomnienia z murów tej szkoły, świadków naszego dorastania i wchodzenia w dorosłość – często nieudolnie, na swój nieporadny sposób. Ostatecznie jesteśmy w punkcie, w którym kończy się pewien etap naszego życia. I właśnie w tym momencie nachodzi nas nostalgia. Z uśmiechem na ustach wspominamy nasze akcje, projekty i wycieczki – bo nasza klasa to nie tylko pobyt w murach szkoły. Do dziś pamiętamy nasze wspólne wyjazdy, które były chwilowym oderwaniem od obowiązków szkolnych i momentem relaksu. Wspominamy w tym momencie także nasze osiągnięcia, ale i porażki, na których sukcesywnie się uczyliśmy. Jako klasa osiągnęliśmy bardzo dużo. Jednak naszym największym osiągnięciem jest zdanie egzaminu zawodowego. W tym momencie chcielibyśmy podziękować pani Dominice Krawczyk, bez której nie udałoby się nam tego dokonać. Ciągłe motywowanie do nauki, indywidualne podejście do każdego ucznia, zaszczepienie w nas chęci do nauki ekonomii to coś, czym pani Krawczyk imponowała nam od pierwszej klasy. Natomiast pasja, z jaką otrzymywaliśmy wiedzę, sprawiła, że każdy z nas posiada już jedną kwalifikację i ma poczucie, że jest w stanie zdać także drugą. Pani Krawczyk była dla nas niemal jak druga wychowawczyni, przez co na lekcjach panowała rodzinna atmosfera i nikt nie był pomijany. Dostawaliśmy szanse by się wykazać w rzeczach, w których byliśmy najlepsi, a także możliwość kilkukrotnego objaśniania niezrozumiałych zagadnień. Poskutkowało to tym, że do teraz, niczym echo, w głowie odbijają nam się pojęcia popytu i podaży, czy też zasady rachunkowości. Za to właśnie chcielibyśmy Pani podziękować. Za wiarę w to, że możemy zostać ekonomistami.
Z naszą motywacją bywało ciężko, a szczególnie przez ostatni rok, gdy uczyliśmy się w trybie zdalnym. Przez brak rozgraniczenia miejsca nauki i miejsca odpoczynku często odpuszczaliśmy. Bywały dni, gdy po ludzku nam się nie chciało. Dlatego też jesteśmy bardzo wdzięczni, że los postawił na naszej drodze tak wspaniałą wychowawczynię – Panią Barbarę Zaprzalską. Jej w szczególności chcielibyśmy podziękować, wiedząc, jak trudno nieraz z nami wytrzymać, gdy robimy na przekór. Pani Zaprzalska od pierwszej klasy dawała nam poczucie pełnego bezpieczeństwa w tej szkole. Była dla nas największym wsparciem przez ten cały czas. Szukała pozytywów w każdym z nas, upewniała się czy wszystko w porządku i nie dopuszczała do tego, by ktokolwiek zostawał sam ze swoimi problemami. Podczas nauki zdalnej, co tydzień dostawaliśmy motywujące nas wiadomości, które sprawiały, że nasze dni były lepsze. Na godzinach wychowawczych otrzymywaliśmy tak ogromną dawkę mowy motywacyjnej, że często kończyliśmy ze łzami wzruszenia w oczach i spokojem o naszą przyszłość. Wiedzieliśmy, że mamy najwspanialszego pedagoga za wychowawcę. Mimo wyłączonych mikrofonów byliśmy w pełni zaangażowani w każdą lekcję. Dlatego z czystym sumieniem możemy przyznać, że każdemu życzymy takiego wychowawcy jak pani Barbara Zaprzalska – cierpliwego, zaangażowanego i skupionego na uczniach.
Na zakończenie chcielibyśmy podziękować szanownej dyrekcji – Pani Edycie Pciak-Rogali i Pani Dorocie Bachor oraz wszystkim nauczycielom, którzy nas uczyli, ale i tym, których mijaliśmy na korytarzach, wymieniając serdeczne uśmiechy czy też krótkie przywitania. Pragniemy także podziękować nauczycielom, którzy uczyli nas w poprzednich latach, a teraz już nie pracują w naszej szkole i również dołożyli piękną cegiełkę co całości naszej edukacji w tej szkole. Szczególne podziękowania należą się nauczycielom, którzy przygotowali nas do matury i dali z siebie dwieście procent, abyśmy byli z siebie zadowoleni, wychodząc z sali po egzaminie dojrzałości. Chcemy, abyście wiedzieli Państwo, jak wiele znaczyły dla nas wszystkie zajęcia pozalekcyjne oraz materiały dodatkowe i słowa wsparcia. To wszystko sprawiło, że czwartego maja wejdziemy na salę pewnym krokiem, nie bojąc się o to, czy zdamy.